ผู้ชายจะร้อนแรงได้อย่างไร
ผมโบกรถแท็กซี่แล้วบอกให้คนขับไปที่คฤหาสน์เวลส์
ตลอดทางที่นั่งมา หัวใจของผมเอาแต่เต้นรัวไม่หยุด เป็นเพราะคอลลินกำลังจะกลับมา หรือเพราะอีกเดี๋ยวผมจะได้เจอเชนกันแน่ ผมเองก็บอกไม่ถูก
ผมบอกตัวเองให้เลิกคิดเรื่องนั้น
ไม่กี่นาทีต่อมา รถก็จอดส่งผมที่จุดหมาย โชคดีที่ผมมาก่อนเวลา
ผมกดกริ่ง แล้วเสียงจากอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น
“ผมเฮนรี่ โจนส์ครับ”
ประตูรั้วขนาดใหญ่เปิดออก ผมจึงเดินเข้าไปในบริเวณคฤหาสน์ ผู้หญิงร่างท้วมเตี้ยคนหนึ่งเดินนำผมเข้าไปและบอกให้ผมนั่ง
“คุณเชนยังอยู่ข้างบนค่ะ” เธอบอก “อีกสักครู่คงลงมา เชิญนั่งก่อนนะคะ”
“ขอบคุณครับ” ผมวางกระเป๋าลงบนพื้นแล้วนั่งลง ผมยังทึ่งกับความงดงามวิจิตรของคฤหาสน์หลังนี้ไม่หาย
เชนกับอลิเซียอยู่กันที่นี่แค่สองคนเหรอ แล้วพ่อของเขาล่ะ ได้ยินมาว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ แล้วพี่ชายหรือน้องชายของเขาล่ะ
เฮ้อ! แล้วทำไมฉันต้องไปคิดเรื่องของพวกเขาด้วยเนี่ย
แล้วผมก็เห็นอลิเซียเดินลงบันไดมาอย่างสง่างาม ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนี้สวยเกินไปแล้ว เธอเป็นนางแบบได้สบายๆ เลย
ผมสีบลอนด์ที่ยาวประบ่าของเธอดูสมบูรณ์แบบ ทั้งใบหน้า สัดส่วนร่างกาย และทุกอย่าง ในชีวิตนี้ผมไม่เคยรู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อน
เป็นเพราะเธอหมั้นกับเชนหรือเปล่านะ แล้วผมก็อยากจะเป็นเธออย่างนั้นเหรอ
“สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวพร้อมกับเผยอปากให้เห็นฟันขาวเป็นประกาย พระเจ้า เธอนี่สวยจริงๆ ผู้ชายคนไหนก็ต้องอยากได้เธอ! แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังต้องอิจฉา! นี่ผมไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ แต่กลับมานั่งอิจฉาเธออยู่ได้! “เฮนรี่ใช่ไหมคะ”
“ครับ” ผมตอบอย่างสุภาพพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“เรียกฉันว่าอลิเซียเถอะค่ะ เราน่าจะอายุไล่เลี่ยกัน ใช่ไหมคะ” เธอบอก
บ้าจริง! มารยาทดีอีกต่างหาก!
“อ้อ... ครับ คงงั้นมั้งครับ”
“ไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่กับฉันหรอกค่ะเฮนรี่” เธอบอกพลางนั่งลง “เชิญนั่งค่ะ”
ผมก็นั่งลง
“แล้ว... ทำงานให้คู่หมั้นของฉันเป็นยังไงบ้างคะ” เธอถาม ผมถึงกับกลืนน้ำลาย
โคตรจะเลวร้ายเลย! นี่มันคำถามกับดักหรือเปล่าเนี่ย ต่อให้ผมยอมรับต่อหน้าเธอไปว่าคู่หมั้นของเธอเป็นเจ้านายที่ห่วยแตกที่สุด แล้วเชนจะยอมยกเลิกสัญญาแล้วไล่ผมออกไหมล่ะ
“ก็... เยี่ยมดีมั้งครับ” ผมตอบอย่างประหม่า
“เหรอคะ” เธอพยักหน้า
พระเจ้า รีบๆ ออกไปจากตรงนี้สักทีเถอะ! คุณกับคู่หมั้นของคุณทำให้ผมอึดอัดจะตายอยู่แล้ว!
“แล้ว... คุณคิดว่าคู่หมั้นของฉันเป็นคนยังไงคะ” เธอถามอีกครั้ง
อะไรกันนักหนากับคำถามบ้าๆ พวกนี้วะ!!
“คุณว่าเขาหล่อไหมคะ”
ถ้าอัตราการเต้นของหัวใจผมอยู่ที่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมมั่นใจเลยว่าตอนนี้มันคงพุ่งไปถึงพันแล้ว หัวใจของผมเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง
ทำไมเธอถึงถามคำถามแบบนั้นกับผมด้วย เธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเชนเหรอ เธอสงสัยอะไรอยู่หรือเปล่า เดี๋ยวสิ... แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นเกย์
คือผมก็ดูแมนๆ ออกจะตาย ส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงเข้ามาจีบด้วยซ้ำ ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมเป็นเกย์ถ้าผมไม่บอก!
ผมพูดไม่ออก ผมอึ้งเกินกว่าจะพูดอะไรได้
“ขอโทษค่ะ คุณไม่ต้องตอบก็ได้” เธอบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน “มันคงจะแปลกๆ ที่ผู้ชายจะมองว่าผู้ชายอีกคนหล่อ ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อจริงๆ ก็เถอะ... ยกเว้นแต่ว่าเขาจะ...” เธอทิ้งท้ายประโยคเอาไว้
ไม่ มันไม่แปลกเลยสักนิด ตั้งแต่ที่ผมเปิดตัวและได้รับการสนับสนุนจากแม็กกี้กับคนอื่นๆ ผมก็ภูมิใจมาตลอดที่ตัวเองเป็นเกย์ และพร้อมจะยืนหยัดเพื่อชาวเกย์เสมอเมื่อมีใครมาวิจารณ์เพศวิถีของพวกเขา
แต่ในตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงพูดอะไรไม่ออก ผมเดาว่าบางทีผมอาจจะคิดว่าเป็นการดีที่สุดแล้วที่เธอจะไม่รู้ ผมไม่อยากให้เธอเริ่มสงสัย และผมก็ไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้ใครต้องถอนหมั้นด้วย
มันจะเห็นแก่ตัวและใจร้ายใจดำไปไหมถ้าผมจะบอกเธอว่าผมเคยฟาดคู่หมั้นชายแท้ของเขาแค่เพื่อให้ตัวเองโดนไล่ออก? ก็คงงั้นมั้ง
แต่ผมคิดยังไงก็คิดไม่ออกเรื่องรสนิยมทางเพศของเชน ผมก็ได้แต่หวังว่าเขาจะบอกผมเอง
ผู้หญิงร่างท้วมเตี้ยคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถาดกาแฟ “กาแฟได้แล้วค่ะ คุณอลิเซีย”
อลิเซียหยิบช้อนบนถาดขึ้นมาชิมกาแฟ เธอละเลียดชิมรสชาติก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “อร่อยดีนี่ รสชาติแบบที่เขาชอบเป๊ะเลย”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะยกขึ้นไปที่ห้องของคุณเชนนะคะ” หญิงคนนั้นพูดแล้วทำท่าจะเดินจากไป
“โอ้ เดี๋ยวจ้ะ เฮนรี่ ช่วยน่ารักๆ เอากาแฟนี่ขึ้นไปที่ห้องของเชนให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ?” อลิเซียเอ่ยถามพลางยิ้มให้ผม “พอดีแคทตี้เขามีธุระอื่นต้องไปทำต่อน่ะ”
“ห๊ะ?” ผมอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ
ทำบ้าอะไรเธอถึงใช้ให้ผมมาทำงานพรรค์นี้? ถึงมันจะเป็นแค่งานกระจอกๆ แต่ผมไม่ใช่คนใช้นะเว้ย! ผมเป็นผู้ช่วยในออฟฟิศ! ที่นี่มีคนใช้เป็นร้อย ให้ตายสิโว้ย ทำไมไม่ไปเรียกสักคนมาทำ?
ถึงอย่างนั้นผมก็รับถาดมา
“ขอบคุณนะจ๊ะ เฮนรี่” อลิเซียพูด รอยยิ้มของเธอกว้างขึ้นไปอีก “ห้องที่สามทางขวามือนะ”
ให้ตายสิ ยัยนี่มันเจ้าแผนการชะมัด ผมยอมรับเลย
“ครับ” ผมตอบ รับคำแล้วหันหลังเริ่มเดินขึ้นบันไดสุดอลังการ
ผมเดินมาถึงสุดทางบันไดแล้วเลี้ยวขวา ว้าว! ที่นี่มัน...สุดยอดมาก! ขอโทษเถอะนะ แต่ผมหยุดชื่นชมไม่ได้จริงๆ
ผมหยุดยืนอยู่หน้ารูปภาพครอบครัวขนาดมหึมา ในรูปมีเชนน้อยกับน้องชายฝาแฝดของเขา พร้อมด้วยพ่อกับแม่
เฮกเตอร์ เวลส์ ผู้ก่อตั้งเวลส์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ผมเคยเห็นแค่รูปของเขาในอินเทอร์เน็ต แต่ไม่มีรูปไหนเลยที่เขายิ้ม
นี่เป็นรูปเดียวที่ผมเคยเห็นเขายิ้ม ในรูปนี้เขาดูมีความสุขมาก โอ๊ย เชนน้อย! น่ารักชะมัด! น่ารักมาตลอดเลย! ในรูปนี้เขาก็ดูมีความสุขมากเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้นกันนะ? ผมจ้องรูปนี้ได้ทั้งวันเลย แต่ต้องไปแล้ว
ผมเดินมาถึงประตูบานที่สามแล้วเคาะ ไม่มีเสียงตอบ ผมเคาะอีกครั้ง ก็ยังไม่มีเสียงตอบ เอาไงดี? กลับไปดีไหม หรือยังไง? โอเค เข้าไปเลยแล้วกัน วางถาดเสร็จแล้วก็รีบเผ่นออกมา
ผมค่อยๆ บิดลูกบิดประตู เปิดเข้าไป แล้วค่อยๆ ปิดประตูตามหลัง
ว้าว! ห้องนี้ก็สุดยอดเหมือนกัน! ขนาดของมันใหญ่เป็นสองเท่าของห้องพักผมทั้งห้องเลย คนพวกนี้นี่ใช้ชีวิตกันเป็นจริงๆ
ผมวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วกวาดตามองไปรอบห้อง เตียงขนาดคิงไซส์ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย งั้นนี่ก็คือที่ที่พวกเขาสองคนนอนด้วยกันสินะ
หน้าต่างเป็นกระจกใส มองออกไปเห็นสวนเขียวขจี
“แกเข้ามาทำเหี้ยอะไรที่นี่?” เสียงที่ผมคุ้นเคยดีกระชากผมออกจากภวังค์ ผมสะดุ้งแล้วรีบหันขวับ
“ผมขอโทษ...” ผมพูดไม่ทันจบ
ผมสะอึกออกมา อัตราการเต้นของหัวใจผมพุ่งสูงขึ้นเป็นหมื่นเปอร์เซ็นต์...ถ้ามันจะเป็นไปได้น่ะนะ...หรืออะไรก็ช่าง
แต่เชนกำลังนุ่งผ้าขนหนูอยู่ผืนเดียว ผมเปียกชื้นของเขาปรกใบหน้า ร่างกายมีหยดน้ำเกาะพราว กล้ามท้องและแผงอกเป็นประกายวับวาวสะท้อนแสงแดดที่ส่องมาจากหน้าต่าง และขาที่สามของเขาก็ทำให้นูนตุงอยู่ใต้ผืนผ้าขนหนู เขาดูร้อนแรงและยากจะต้านทานเหลือเกิน!
เขาดูเหมือนงานศิลปะ! โคตร...น่ากิน!
คอผมแห้งผาก ผมเริ่มเหงื่อตกอยู่ข้างใน และรู้สึกได้ว่าไอ้น้องชายของผมมันแข็งขึ้นมาแค่ได้เห็นเขา และวินาทีนั้นเอง ผมก็อยากให้เขาฟาดผมเหมือนที่เขาเคยทำในตอนนั้น ผมอยากจะเลียหัวนมแข็งๆ นั่นของเขาทันทีเหมือนที่เขาเคยทำให้ผมในตอนนั้น!
พระเจ้า! ผู้ชายอะไรจะร้อนแรงได้ขนาดนี้?
